सम्पूर्ण जीवन खेलकुदका लागि

ओरालो लागिरहेको नेपाली खेलकुदको विकास गर्न पुरा जीवन बिताएका लोकप्रसाद ओली५१ ले कहिल्यै कसैका सामु झुक्न परेन् । राष्ट्रका नाममा किशोर युवा र व्यस्क अवस्थापनि समर्पण गरेर यहि क्षेत्रमा पहिचान बनाउन सफल भएका छन् उनी । एथलेटिक्सको प्रसंग आउना साथ गर्वित भएर खेलाडिहरुले उनको नाम उच्चारण गर्छन । खेलकुदबाटै उनले आफूँ र आफ्नो जीवनलाई चिन्ने मौका पाए । खेल र जीवन पर्याय झैं भयो उनलाई । अनुभवले खारिदैं जाँदा भर्खरै अन्तराष्ट्रिय स्तरको प्रशिक्षक प्रशिक्षण पुरा गरेर अन्तराष्ट्रिय स्तरको प्रशिक्षक बनेका छन् उनी ।
नेपाली खेलकुदमा सुनौलो भविष्य खोज्दै झापाको रंगशालमा चक्कर लगाउँदा ओठ मास्तिर जुँगाका रेखी मात्रै बस्दै थिए उनका ।ूिवंसं २०३० साल तिरैबाट हो खेलकुदमा लागेको तर २०३४ सालपछि भने प्रतियोगितामा भाग लिने अवसर पाएँ ू उनले भनेूउतिबेला अहिले जस्तो थिएन् । साधन स्रोतको सम्पूर्ण रुपमा अभाव हुन्थ्यो सबै आफ्नै मेहनतको बलमा गनुपर्दथ्यो ू । यो अवधिमा उनले धेरै प्रतियोगितामा भाग लिए तीनको सफलताको फेहरिस्त लामै छ ।

त्यसताकाका कुशल एथलेटिक्स खेलाडि लोकप्रसाद दुई सय मिटर पन्ध्र सय मिटर र पाँच हजार मिटर दौड अनि टि्रपल जम्पका महारथी थिए । उमेरले नेटो काट्दै गएको छ तर यहि क्षेत्रको विकासलागि अहिलेपनि तम्सीरहेका छन उनी । कुशल प्रशिक्षकको श्रेणीमा पर्ने लोकप्रसादले कति खेलाडि उत्पादन गरे भन्ने तथ्याँक छैन् । भन्छन् ूमेहनतकै कारण मैले इन्डोनेसियाको राजधानी जाकार्तामा थर्ड लेभल कोस्र पुरा गर्ने अवसर पाएँ । यो कोस्र पुरा गरेपछि विश्वका कुनैपनि राष्ट्रमा प्रशिक्षक भएर काम गर्न पाइन्छ ू । त्यो प्रशिक्षण आयोजक इण्डोनेसिया सहित श्रीलंका मलेसिया िसंगापुर बु्रनाई मालदीभ्स फिलिपिन्स इरान पाकिस्तान र बर्माका गरि कुल १४ जना प्रशिक्षक सहभागि थिए । ती मध्ये उनी सहित दश जनाले सफलता पूर्वक कोस्र पुरा गरेका हुन् ।
राष्ट्रिय खेलकुद परिषदमा प्रशिक्षक भएको १६ वर्ष बितिसकेको छ । तर उनी राजधानी भास्सिनु पर्छ भन्ने मान्यता विपरित झापामै डटिरहेका छन् । अव विदेश जाने त नेपालको खेलकुद विकास चाकरी र चाप्लुसीले गर्दा पनि पछि परेको जवाफ दिदैं उनले भने- ठाउँ विशेषले धेरै नै महत्व राख्छ । तर मन भए जहाँ बसेर पनि गर्न सकिन्छ । उनले साधन स्रोतको हिसावले ठूला ठाउँहरु भने उपयुक्त हुन सक्ने बताए ।
यो १६ वर्षे अवधिमा झापा बाहिर एक पटक मात्र उनको संखुवासभामा सरुवा भएको थियो । तर खाँदवारी पुगेर लगत्तै झापाकोलागि रमाना पत्र बुझे उनले । अहिलेपनि झापाको चन्द्रगढीमा उनी खेल र खेलकुदको विकासका लागि चिन्तन गरिरहेका भेटिन्छन् ।


पुष्पराज ओझा सुशिलनरिसंह राणा जितेन्द्र चौधरी ओषनारायण चौधरी टीका सेढाईप नारायण यादव जस्ता चर्चित एथलेटिक्स खेलाडिका समकालिन हुन लोकप्रसाद । तर खेलाडि लिएर दिल्ली भन्दा टाढा नपुगेका उनले प्रथम र्ाजा भालेन्द्र िसंह च्याम्पीयसनसिप एथलेटिक्स प्रतियोगितामा सहभागिता जनाउका उनले एउटा रजत पदक लिएर आएका थिए । सो प्रतियोगिताको पन्ध्र सय मिटर दौडमा नेपाली धावक गोपबहादुर अधिकारीले जितेका थिए पदक । वि सं २०५० सालमा तृतिय श्रेणीको प्रशिक्षकको नियुक्री पत्र बुझेका उनी २०४१ सालदेखि नै मेची अन्चलमा स्वंसेवी प्रशिक्षकको रुपमा चर्चित थिए । भन्छन- राखेपमा जागिर पाउनु भन्दा अघि देखिनै मैले प्रशिक्षण गर्न शुरु गरेको थिए । जागिरे प्रवृतिका कारणपनि नेपाली खेलकुद अहिले उक्सन नसकेको ५१ वर्षिय यी हस्तीको अनुभव छ । खेलकुदलाई बिकेन्द्रीत गर्न नसके अझै धेरै वर्ष यस्को विकासमा अवरोध आईरहने बताउँदै उनी भन्छन्- केन्द्रमुखी प्रवृतिको अन्त्य आवश्यक भईसक्यो । केन्द्रको पेलाई अन्त्य नभए यस क्षेत्रमा लाग्नेहरुको भविष्य के हुने भन्ने अन्योल नै छ - उनले भने ।
आफूँसगैका समकालिनहरुले आधा विश्व घुमेर लिनसम्मको फाईदा लिए । तर उनको बढुवा समेत नहुदाँ उनलाई दुख्नसम्म चित्त दुखेको छ । ूखेलमै जीवन अर्पित गरे हिजो जहाँ थिए आज त्यही छ । भोलि पनि तयस्तै होकी भन्ने चिन्ता लाग्छ ू। िवं सं २०४२ देखि ४५ को अवधिलाई नेपाली एथलेटिक्सको स्वर्णकाल भन्न रुचाउने लोकप्रसाद आफूँले उत्पादन गरेका खेलाडिको सफलतालाई आफ्नै ठानेर गर्भित छन् ।
डम्वर कुवँर मेनुका राउ भीष्म चुडाँल पुण्य सिग्देल कुमार श्रेष्ठ ज्ञानकुमारी श्रेष्ठ नर्वदा विष्ट गोपाल यादव सीता मैनाली सीता संग्रौलारोहित भट्टराई देवीमाया पनेरु बुधकुमारी घिमिेर ज्ञानप्रसाद चौलागाई ती एथलेटिक्स खेलाडिको नाम हो जस्ले ओलीको मेहनतलाई सार्थक रुप दिए । भन्छन्- जे भएपनि मैले उनीहरुको चर्चा र सफलताबाट सन्तुष्टि पाएको छु । झापामा १३ देखि १५ वर्ष उमेर समूहका बालवालिकाका लागि एथलेटिक्स एकेडेमी खोल्ने इच्छा बोकेका उनी भन्छन्- इच्छा छ तर साधन स्रोत कसरी जुटाउने थाहा छैन्